«از پشت شیشه‌ها چارباغ را دید. هیچ وقت چهارباغ را از بالا تماشا نکرده بود. این جا خیلی بالا بود، نوک درختان، چنارهایی که سردشان بود، آبی آسمان که نزدیک‌تر بود…« آدم‌های چهارباغ/علی خدایی

پروژه عبارت بود از طراحی بر روی ساختار بتنی چهار طبقه که در نتیجه عبور خط مترو از چارباغ ایجاد و سپس رها گردیده بود و سرمایه‌گذار بخش خصوصی در صدد تکمیل و اجاره به واحدهای صنفی مختلف بود.

مجموعه متروبام برای ما تبدیل به تقابلی شد در راستای ایفای نقش مسولیت اجتماعی‌مان. در یک سو نیروهایی که تمایل به ایجاد نامعماری در بستری تاریخی و مهم دارد، سویی دیگر تلاشی در صدد جلوگیری از آسیب به محیط تاریخی و ایجاد بنایی آرام در محیط آشفته چهارباغ.

نوع شرایط واگذاری پروژه، ابهام در برنامه فیزیکی و کاربرهای آینده، اقتصاد پروژه، نوع اسکلت و ساختار موجود و تعجیل جهت بهره‌برداری سریع از جمله مواردی بودند که بر پیچیدگی روند طراحی تاثیر مستقیم داشتند. بنابراین جدای از روند طراحی پروژه، جلوگیری از آسیب به طرح و مراقبت در روند اجرایی شاید مهم‌ترین بخش از مسئولیت اجتماعی‌مان در این پروژه بود.

با نگاه به روند شکل‌گیری و توسعه چهارباغ می‌توان تنوعی از سبکها و دوره‌های تاریخی را شاهد بود. ساختمان‌هایی با مکتب صفوی، مدرن و پست‌مدرن پهلوی و همچنین طرح محافظه‌کارانه سال‌های اخیر، معماری چهارباغ را تعریف می‌کنند.

با مطالعه الگوهای معماری محیط مشخص گردید، ساختمان‌هایی پست‌مدرن نظیر هتل سیروس و هتل ایران تور و سایر بناهای دوره پهلوی اول و دوم در این مکان و محدوده آن قرار داشتند. جملگی این بناها دارای ایوانهای کشیده و ستوندار، رو به خیابان بودند که به مرور زمان تخریب و ساختارهای جدید جایگزین گردیدند. بنابراین طرح مجموعه به نوعی ادامه این روند معماری فراموش شده می‌باشد که تلاش می‌کند در نهایت همنوایی و هماهنگی با بستر چهارباغ، گویای معماری زمان خود و همچنین پاسخگوی نیازهای روز باشد.