شهر فارسان علیرغم طبیعت زیبایش بهره‌ای از معماری در دوره معاصر نبرده و نمی‌توان حتی ردپایی از کیفیت معماری در ساخته‌های این شهر کوچک پیدا کرد. عمده ساخته‌ها با دنباله‌روی از شهرهای بزرگ‌تر و نزدیک‌تر، نظیر شهرکرد و اصفهان، در مقیاسی کوچک‌تر و کیفیتی نازل‌تر ایجاد می‌گردند.

سوال اصلی این بود: در چنین بستری، که اعتقادی به طراحی نیست چگونه می‌توان از کیفیت معماری سخن گفت و چگونه می‌توان بر ارزش‌های بصری تاکید کرد و به کاربر و شهروندان آموخت؟

پروژه عبارتست از تبدیل ساختمان دهه هفتادی به مجموعه تجاری-اداری که سابقا به عنوان پاساژ در یکی از میدان‌های پر رفت و آمد شهر فارسان فعال بود. آشفتگی بصری محیط، سازه و وضعیت موجود بنا به همراه آفتاب شدید و طولانی مدت در جبهه جنوبی، از جمله چالش‌های پیش رو در روند طراحی مجموعه بشمار میرفت. بنابراین تغییرات در دو لایه صورت گرفت.

در لایه اول با مداخلات ساختاری، پلان‌ها و برنامه فیزیکی طبقات دچار تحول شد. با توجه به شرایط ناامید کننده بیرون بنا، در لایه دوم، ایجاد فرمی آرام و یکدست در بستر آشفته موجود، مد نظر قرار گرفت. و جهت کنترل آفتاب در اتاق‌های جنوبی دفاتر، شیدرهای آجری-فلزی  تعبیه گردید که به صورت محصول نیمه کارخانه‌ای با ورق و مقاطع فلزی پیش‌ساخته، تولید و در نما اجرا گردید.